Veel meer een vriend

20 juli 2002, opgedragen aan Siska

Een zomerdag waarin zon en wolken elkaar afwisselen: puur Nederlands. Ik rijd terug van het stadse ziekenhuis. Een schoonzus, mijn leeftijd, kreeg nog geen etmaal geleden een hersenbloeding na een avondje uit en er lijkt vrijwel geen hoop meer te zijn. In zo'n situatie kom je in een bijzondere gevoelssfeer, waarin je dan ook veel scherper dan in normale doen waarneemt en beleeft.

Er is druk vakantieverkeer, vooral terugkerend lijkt me. Wat wordt er veel versleept op zo'n weg. Wat staan of liggen veel fietsen op de auto's en de aanhangers. Wat zitten de auto's vol: hele gezinnen verplaatsen zich! En wat hebben veel van die mensen een haast. Niet iedereen overigens: de parkeerplaatsen staan overvol. Zij die volgens de regels niet sneller dan 80 mogen, komen voortdurend naar links en noodzaken me steeds weer om af te remmen. Het lijkt alsof ze allemaal van ver komen en echt aan het eind van hun Latijn zijn. Ik ken dat wel: dan wil je het liefst doorzetten en weer thuis zijn. Maar gevaarlijk is het wel, dat overmoedige rijgedrag. Toen het in dezelfde situatie eens hevig begon te regenen heb ik in Zuid-Limburg een waar slagveld op de autobaan zien ontstaan. Zolang de anderen nu maar een beetje geduld hebben met deze thuisgangers, kan het allemaal nog goed aflopen. Maar niet iedereen gunt zich de tijd om geduld te hebben. Wat een haast, wat een gevlieg ...

En wat springt dat alles uit nabij de confrontatie met de dood van een familielid. Zo zit ze op de fiets, even later voelt ze hoofdpijn en nog even later is ze in feite al vertrokken. Juist als ik dit schrijf, komt het bericht dat ze echt hersendood is en dat, volgens haar wens, Eurotransplant wordt gebeld. Een bedrijvig mens ging heen. Hoe velen heeft zij niet naar hun einde begeleid? Ik hoop dat ze nu zelf goed kan overgaan, dat ze met open armen ontvangen is. Want ik geloof in die andere wereld, het leven aan de overkant. Ik betwijfel of mijn schoonzus zelf daarin geloofde, maar dat doet er ook niet toe. Je denkbeelden over de dood bepalen volgens mij de werkelijkheid niet. Het leven voltrekt zich, zelfs over de grens van de dood. En vaak heb ik het gevoel dat dat alles passeert volgens een vaststaand plan. Velen geloven dat zo niet, ik wel.

Het wordt nacht. Ik stuur een fax naar mijn zoon aan de andere kant van de wereld waar de zon nu bijna op het hoogste punt komt. Ik bel mijn schoonzus op het zuidelijk halfrond opnieuw. Ze kan het nog nauwelijks bevatten. Het moet ook extra moeilijk zijn als je zover weg zit. Naar het ziekenhuis rijden, daar zijn, het maakt het allemaal zoveel tastbaarder. En gek, soms lijkt de dood me veel meer een vriend dan een vijand. Het is de dood die het leven zo ontzettend kostbaar maakt!

Gert Hardeman

Familieverh. --- Home