Vanmorgen vroeg is Naomi geboren, ons tweede kleinkindje. Weer
was de geboorte niet erg gemakkelijk, maar als alles dan heel
goed is, is dat - denk ik - gauw vergeten.
Gisteravond was ik nog even in het ziekenhuis en ik was trots
op onze dochter, moedig als ze werkte om de klus zoveel als
mogelijk zelf te klaren. Maar ik raakte gespannen door de
monitor die de hartslag van het kindje controleerde, vooral
door het horen van het effect van de weeën daarop.
Daardoor kon ik niet lang blijven. En toen kwam de nacht, die
ik uiteindelijk voor het grootste deel wakend doorbracht. Zo
doe ik dat kennelijk in zulke situaties ... Totdat ik om
kwart over zeven werd wakker gebeld door de telefoon en onze
schoonzoon zich meldde met het goede nieuws. Wel, z'n stem was
zo opgelucht en duidelijk blij dat ik meteen wist dat het
wonder ook dit keer was gebeurd. Ik voel het niet anders dan
zo: een wonder gebeurt; een nieuw mensenkindje begint een
eigen nieuwe weg.
Naomi is zo'n beetje geboren op de kortste dag. Het ijzelde
toen we ons vanmorgen naar het ziekenhuis spoedden. Duisternis
en grauwheid laten vandaag even niet af ... Daar, bij
mijn dochter en kleindochter, moest ik denken aan de stal van
Bethlehem, maar dan één voorzien van alle
gemakken, voorzorgen en hulp. Wat dat betreft leven we in een
gezegend deel van onze wereld, alhoewel ... ik
aarzel ... ik weet niet wat beter is, het hier of het
daar. De laatste tijd ben ik nogal bepaald bij de vaart van
ons leven, zo netjes aangepast aan de snelheid van geld en
goed die vroeger nog 'mammon' heette. Er zijn er die onder die
norm niet lijden, maar velen zijn er tegelijk die eraan te
gronde gaan, die uiteindelijk verloren raken aan de dood als
offer aan onze rijkdom en welvaart. In die wereld is Naomi
vandaag binnengekomen, die wereld van tegenstellingen en
eisen, van mogelijkheden, kansen en gevaren. Wat voor mens is
zij ... zal zij blijken te zijn? Wat zal zij belangrijk
achten? Ze staat - hoop ik - aan het begin van een
lange weg vol van beslissingen en keuzes. Zal ze de weg van de
schone schijn leren onderscheiden van die van pure echtheid?
Zal ze - uit angst niet mee te tellen - een meeloper
zijn en zich thuisvoelen in de grijze middenmoot? Of zal ze
eigen keuzes aankunnen en aandurven en leren staan voor
zichzelf en voor haar eigen gevoel? Zal ze iemand zijn die
vooral van en aan anderen leren moet of zullen anderen haar
voorbeeld zien en leren navolgen? Zal ze vooral alles naar
zichzelf toetrekken of wordt ze een mens met gevende handen en
een uitgaand hart? Zal ze zich op laten jagen door hebzucht of
zal ze haar vreugde vinden in zichzelf te delen? Natuurlijk,
ouders en grootouders, leerkrachten en nog anderen zullen hun
steentje bijdragen aan wie onze Naomi uiteindelijk worden zal,
maar ... ik hoop dat de kern van haar persoontje al
gevormd is, al een beetje vastligt, hoe die er dan ook
uitziet. Ik hoop en ik wens Naomi toe dat ze ruimte zal
krijgen en zal vinden om uiteindelijk helemaal zichzelf te
worden, wat anderen daar ook van vinden. Een schijnbaar
oppervlakkige meeloper kan ten slotte gelukkig zijn en een
mens met geheel eigen waarden en normen eenzaam. Het belang
zal niet liggen in een uitblinkster te worden, het ligt in de
acceptatie van het eigene en van het andere, van het
veranderbare en van het onveranderlijke. Het ligt in het
aanvaarden van het tastbare en het onzienlijke, van hebben en van zijn. Ik wens
mijn kleinkindje toe in dat alles, vroeger of later, heel
vanzelfsprekend of door strijd en moeite heen, het eigen
evenwicht te mogen vinden.
Gert Hardeman
Familieverh. --- Home
Pagina geschreven 22 december 2002.